Total Pageviews

Mormon.Org

I'm a Mormon.

Friday, July 23, 2010

Eto ako ngayon:))

Look at my newly uploaded pictures:))
eto na ako ngayon, Pumayat daw? haha:))
I guess, parang mas Masaya ako dito:)











Friday, July 16, 2010

Tapos na din ang TRIGO AT PHILOS:)) breathe:))

Tapos na ang exam ng PHILOS at TRIGO. nakakatuwa lang na nahirapan talaga ako. haha. ngayon lang to nangyare na nagreview ako pero walang pumasok sa utak ko. haha. the whole week was reall BUSY:)) its been days na din since yung last na post ko na everything was all about RENS:))
ngayon medyo okay na ang pakiramdam ko. I just need him pero sa mga ala-ala nagiging masaya naman ako:))
I was able to read my diary kanina and i got shock na may mga ganong nangyare pala sa buhay ko. puro mga failures at kakornihan sa pag-ibig. Naalala ko tuloy ang bestfriend kong isa pa, si NIKKO. Katulad din ni RENS, madami din kaming mgandang ala-ala at siya talaga ang unang tinawag kong BESTFRIEND sa loob ng MONTE:)) naalala ko lang na isa siya sa mga hindi ko makakalimutan na BESTFRIEND:)) TULAD din NIYA:)) kilala na yan ng buong mundo:))
MAsaya ako dahil kahit papanu nababawasan ang bigat ng kalooban ko.
Namimiss ko ng sobra ang high school. parang dati napakadali lang magtawag ng 'Uy, MCDO tayo. ngayon mahirap na dahil nsa MAnila sila at ang iba naman busy sa pag-aaral. Parang ako lang ata ang hindi nagiging hectic ang schedule. haha:))
Sad News na naman pala. Wala na din si GRINGO GONZALES. He died last monday night. Sad talaga dahil kahit papano may friendship din na nabuo sa amin. But wherever he is, i know he is Happy:)) Ayokong masyadong damdamin dahil ayaw kong bumaha na naman ng luha at maging miserable ang buhay ko tulad nung nawala si Bords:))
May mga magagandang ala-ala naman na naiwan na pwedeng balikan:))

Ancute neto:))

Saturday, July 10, 2010

Bumagsak ang Luha:((

Wala na kong ibang ginawa kagabe kundi umiyak simula ng nasimulan kong isa-isahin lahat ng mga magagndang ala-ala nating dalawa. Di ko mapigilan ang sarili ko na ilabas lahat ng hinanakit ko sa sarili ko. Kung alam mo lang kung gaano kasama ang loob ko dahil hindi ko alam kung saan ko ilulugar ang sarili ko:(( Ngayon ko lang naranasan ang ganito ang halos hindi na makasalita sa kakaiyak, ang humagulhol na parang wala ng bukas at ang mag-isip na parang lahat ay wala ng pag-asa. NAkakalungkot talaga na wala ka na. pero mas nalulungkot ako na nawala ka ng may tampuhan tayo sa isa't-isa. Naiinggit ako sa mga taong hanggang sa mga huling sandali ng buhay mo ay kasama mo sila. Parang baliw na din ako kung magreact sa mga tao. Tulad nalang kagabe. Nag-usap kame ni OJ.

OJ: Attend ka ng kasal ko ha.
Ako: Depende, kung buhay pa ako.
OJ: oo, buhay ka pa nun.
Ako: Noone knows, malay naten bukas patay na ako.
OJ: Ako alam ko na hindi ka pa namamatay, alam ko kung kelan mamatay ang tao.
Ako: Kung alam mo, bakit hindi mo sinabe na mamatay na si Rens, Bakit hindi mo nalaman na mawawala na siya.
OJ: (napatahimik)
Ako: (Napaiyak nalang)

Hindi pa diyan natapos ang lahat.
Eto pa ang sumunod na mga linya.

OJ: Basta, Attend ka ha.
Ako: Depende nga, kung buhay pa ako, bakit hindi.
OJ: hindi ka pa nga mamatay. Matagal pa.
Ako: Eh kung sa akin lang ayoko na ding mabuhay.
OJ: Hindi ka pa mamatay dahil madami kaming ayaw ka pang mawala.
Ako: Bkit? madami din naman kaming ayaw mawala si RENS ah, may nagawa ba kame? Hindi naman namin ginusto na iwanan nya kame, pero bigla na lang siyang nawala.
OJ: sabagay...
Ako: Minsan nagiging unfair talaga ang mga bagay.
OJ: basta.

Hindi lang si OJ ang nabiktima ng kalungkutan ko pati na din yung mga taong pinasasalamatan ko dahil handa silang makinig sa akin dahil sa bigat ng nararamdaman ko.

Eto ang Conversation namin ni Ruth Alvarez (classmate ko)
Ruth: okay ka na?
Ako: ewan ko.
Ruth: ilabas mo lang yan.
Ako: i dont know ung pano magiging masaya lalo na wala na ding sapat na dahilan.
Ruth: bestfriend mo siya?
Ako: para sa akin, oo.
Ruth: ah, mahirap talaga yan. I understand.
Ako: oo nga, naiintindihan mo yung nararamdaman ko, pero hindi mo din alam kung gaano kahirap dahil hindi mo pa nasubukan.
Ruth: oo nga, kaya mo yan. isigaw mo lang.
Ako: I just ddont want to tell to the world kung gaano kabigat ang pasan ko. Hindi ako sanay na sabihin sa mundo kung ano talaga ang tunay na nararamdaman ko.
Ruth: halata nga..
Ako: T.T

Ilan lang yan sa mga scenariong naranasan ko kagabe. sa gitna ng kalungkutan may mga tao pading willing dumamay sa akin at malaking pasasalamat ko sa kanila.


Kanina lang din ng pumasok ako sa NSTP Class, parang walang nangyare kagabe, patunay lang na talagang hindi ko kayang ipakita sa mundo kung ano ang epekto ng pagkawala mo:((


Pagkatapos ng klase ko, nagkita kame ni Meh sa MCDO. nagkwentuhan at lahat ng mga kantang pinapatugutog sa MCDO ay ang mga kantang natutunan ko dahil sayo. Naiinggit ako sa kanila ni Wilson dahil napakaperfect couple nila. Naalala ko lahat ng mga magagandang ala-ala na sa MCDO nagsimula at sa Mcdo din tinutukan. Napadaan kami sa AMA kung saan halos mawasak ang puso ko ng hindi man lang tayo nagpansinan nang huling pagkakakita ko sayo na may hininga pa. Puro pagsisisi ang bumalot dahil hindi ko man lang nasabi na BORDX, kamusta na? at higit sa lahat.. Bordx, miss na kita:((

Friday, July 9, 2010

Para sa isang kaibigan na NAWALA:(

Its been weeks almost since my last entry. hai:)) I dont know what i really feel:)) Mixed emotions ba? haha:)) I am currently listening to the song WERE SO FARAWAY:)) Freak-Out ba:)) Naalala ko talaga siya. Siya lang naman yung taong alam kong malaki ang epekto sa BUHAY ko:)) PArang feeling ko talaga icant live without him, though hindi naman gnun kacolorful yung naging buhay naming dalawa. nalulungkot ako dahil hindi ko alam kung saan ko ilulugar ang sarili ko. I mean, its been years na diun since tinawag namin ang isa't- isa na BORDX:p yan ang bagay na talagang kinalulungkot. Hindi ko alam kung He worth everything of this and so with me. Dapat din ba na ganito ako mag-react. hahaii:(( Umpisa palang ng kanta hindi ko na mapigilang malungkot at umiyak. the night really had swept us away, naicoconnect ko lahat sa kantang ito. RENS! Miss na Miss na kita. madaming bagay ang hindi ko makalimutan sayo. High School Years was the Greatest dahil na din naging parte ka nun:(( Nung una paman kitang makita sa corridor ng 3rd Year may iba na talaga:( I dont even think so. Di ko man inakala na kahit papanu magiging close tayo:(( Pag ginagawan kita ng quiz, ng seatwork at lalo na sa pagsulat ng Sulatin at Formal Theme. Yung mga seatwork kay Teacher Mila na parehas tayo ng Binder, Actually iisa yung Binder natin dahil hindi ka nagdadala ng notebook mo. Yung Analytic na halos dumugo ang ilong ko na sumagot para lang masabing may seatwork tayo kay Sir Roland. Madami pang bagay na talaga hindi ko makakalimutan dahil sadyang nakatatak na lahat yun sa puso at utak ko. Sa dami ng kwento mo tungkol sa mga problema mo, sa mga naging Girlfriend mo at Mga Girlfriend mo:(( nakakamiss na wala ng Bordx na magGuGudMorning at MagGudnight kahit madaling Araw na. Wala na ding magpipilit sa kin na gumawa pa ng madaming kanta para sa banda. Ang OA man para sa iba na ganito ako magreact, kaya ko pading panindigan. Hindi lang naman dahil Bordx ang turing ko sayo kundi dahil talagang parte ka na ng buhay ko. Sobrang nalulungkot ako dahil alam kong tapos na ang lahat at alam kong wala ng RENS pa na pwede kong tawagin na BORDX. nakakahiya mang isipin pero habang tinatype ko ito, talagang ang luha ko ay hindi ko mapigilan. hindi ko na talaga alam ang gagawin ko. naiinggit ako sa mga taong nakasama mo at nagawa nila lahat para sayo. Nangungulila silang lahata sa pgkawala mo. Gusto ko lang malaman mo na nasan ka man, hindi man nawakasan ng maayos ang pagsasamahan natin dahil sa tampuhan na hindi naayos, alam kong kahit papanu may mga bagay padin na dapat kong maalala at pasalamatan ka na binigyan mo din ng ibang idea ang buhay ko.

Eto Yung kanta ko:((

Remembering, everything,
about my world and when you came.
Wondering, the change you’d bring,
means nothing else would be the same.
Did you know, what you were doing, did you know.
Did you know how you would move me well,
I don’t really think so.
but the night came down and swept us away.
and the stars they seemed,
to paint the most elaborate scene today.

How could we know? that song, this show,
we'd learn so much about ourselves.
From Toledo, to Tokyo,
the words were scribed on every page,
and now there’s books up on our shelves.
Did you know how you would move us, did you know?
When the lights first came upon us,
and we saw The Everglow.
and the moment's magic swept us away.
and the young mans dream was almost seen so plain.

When was the night
that showed us the sign?
Revealed in the sky, to leave all behind.
But where to begin? throwing caution to the wind,
We reached for the stars, everything was now ours.

Did you know how you would move me, did you know?
Did you know how you would move me?
well, I don’t even think so.
but the moment's magic swept us away.
and it’s so close, but we’re so far away.
It’s so close, but we’re so far away.



I MISS YOU MUCH:((